HISTORIKU I SHKODRES
Shtrirja gjeografike
Shtrihet për rreth 16,46 km në nyjën hidrografike me
pranë liqenit me të njëjtin emër dhe
lumenjtë Drin, Bunë dhe Kir në një
ultësirë të "mbrojtur" nga liqeni, Alpet
Shqiptare në lindje ku spikasin majat e Cukalit (1.722 m), Maranaj (1.576 m), Sheldies (mali Sardonik i
Barletit; për nga Shurdhahu) dhe Taraboshit (rreth
700 m) në perëndim dhe deti Adriatik. Në një rreze prej 45 km mund të
arrihen ranishtet në Adriatik, shëtitjet e alpinizmi në Alpe,
e kanotazhi nepër lumenj Shkodra është një ndër qytetet më të rëndësishme të
Shqipërisë.
Në rrethin e Shkodrës ndodhen hidrocentralet më
të mëdha të vendit: ai i Vaut të Dejës dhe i Komanit të
cilët janë përcjellësit kryesor të energjisë elektrike në shtëpitë e
shqiptarëve. Qyteti vizitohet nga turistët gjatë gjithë vitit dhe ofron turizëm
të shumllojshë ku vlen të përmendet ai kulturor, bregdetar, liqenor, lumor e
malor nga Velipojanë
Adriatik, Shiroka e Zogaj buzë liqenit, Sarda në Vau
Dejës deri në Razëm, Shkrel, Bogë, Theth, Vermoshi nepër
Malësi, shumë e shumë pika të tjera.
Oborri i Kishës së Fretënvet
Shkodrës i takojnë 13 maja në Alpe, që i kapërcejnë
të 2000m lartësi si: Jezerca (2694m), Papluka, Mali i Vilës, Radohima (2570m),
Mali i Shënikut (2550m) si dhe Biga e Gimajve (mbi 2200m) etj. Krahas këtyre
majave në Shkodër gjenden male të tjera më të ulëta si Taraboshi (595m), Shita
e Hajmelit e deri te kodrat e Bushatit, të Bërdicës, të Kodhelit, të
Kakarriqit, të Rrencit e të Tepes.
Ndër luginat më të bukura në rrethin e Shkodrës
është lugina e Shalës (e përbërë nga dy lugina të vogla: lugina e Kopreut dhe
lugina e Thethit), lugina e Kirit dhe lugina e Përroit të Thatë.
Rajoni i Shkodrës është i njohur për burime të
pasura hidrografike. Janë lumenjtë Drini 285
km, Buna 44
km (i vetmi lumë i lundrueshëm), Kiri 51 km, Shala që përbëhet nga dy përrenj,
Cemi, dhe burimet ujore. Përveç lumenjve, është e pasur edhe me liqene: Liqeni
i Shkodrës zë një sipërfaqe 368 km2 nga e cila 149 km2 përfshihet brenda
territorit të Shqipërisë. Eshtë liqen i cekët, me florë e faunë shumë të pasur.
Në këtë liqen jetojnë 50 lloje peshqish. Në brigjet e tij shtrihen fshatrat turistikë
të Shirokës dhe të Zogajt. Liqeni është preferenca e çdo shkodrani. Krahas
liqenit të Shkodrës kemi tre liqene artificiale: Liqeni i Vaut të Dejës, liqeni
i Komanit dhe Liqeni i Shtodrit.
Shkodra ka një florë dhe faunë shumë interesante,
rreth 1900 lloje bimësh dhe 3500-4000 specie shtazore. Ky qytet është ndër të
rrallët që natyra i ka falur fushat pjellore, lumenjtë plot ujë, liqenin e
mrekullueshëm e kodrat e gjelbëruara.
Klima
Shtrirja në mes të një relievi fushor, kodrinor,
paramalor dhe malor, afërsia me Deti
Adriatik dhe liqenin e Shkodrës kanë përcaktuar edhe klimën e saj, një
klimë mesdhetare me dimër të butë e të lagësht dhe verë të nxehtë e të thatë.
Temperaturat mesatare në vit variojnë nga 14,5 °C deri ne 16,8 °C. Temperatura
në Janar është nga 1,9 °C deri në 9 °C. Në dimër fryn era e murlanit (erë
lokale), e ftohtë, e fortë dhe e thatë, ndërsa në fund të vjeshtës fryn era e
shirokut, që shoqërohet me reshje dhe fryrjen e lumenjve. Sasia e reshjeve në
këtë qytet është e madhe. Mesatarisht aty bie 2000 mm shi në vit, pra një nga
zonat më të lagështa të Shqipërisë.
Historiku
Prejardhja e emrit
Origjina e emrit të saj, SΚΟΔRΙΝΩΝ (Scodra në
transkriptimin latin), mendohet të jetë
vendi ku shkon Drini (Shko
Drinon), kur erdhën agresorët turq në Mesjetë e quanin İşkodra ose Işkenderiyye nga Işkenderduke
pandehur se banorët e këtij qyteti ishin të bijtë e Aleksandrit të Madh
(Skënder, emri i myslimanizuar) për nga trimëria që shfaqnin në beteja, nga ku
Barleti nxjerr një tezë se Shkodrën mund ta ketë themeluarAleksandri
i Madh, por faktet dëshmojnë për më të vjetër.
Trashëgimia kulturore, Kultura e Shkodrës për Kombin
Shqiptar
Trashëgimia kulturore e Shkodrës për kombin Shqiptar
fillon që në shek. XV ku ishte qendër e Humanizmit.
Nga ky ambjent dolën në dritë humanistë e mendimtarë të shquar, si Marin
Barleti e Marin
Beçikemi ,
që me veprat e tyre nxitën në futjen e qytetit në vepra e studime e shkenca të
aplikuara. Matematicieni Gjon
Gazulli, u konsiderua si një nga astronomët më të shquar të kohës. Dallohet
me një nga shkollat më të para në trevat shqiptare më 1698. Historiani E.
Jacques shton se edhe të tjera shkolla u hapën “në Pllanë, një fshat afër lumit Mat, më 1638,
në Troshan,
më 1639". Shkodra ka pasur observatorin e parë astronomik në Ballkan. Por
të dhënat tregojnë se "akademia" kulturore për të cilën shquhet ky
qytet fshihet pas shekujve e shekujve.
Gjatë qindvjeçarëve Shkodra ka qenë një metropol i
qytetërimit shqiptar e madje ballkanik. Për disa dhjetëvjeçarë shteti komunist
e pati zyrtarizuar një tezë të çuditshme, sipas së cilës e para shkollë shqipe
në trojet shqiptare është hapur vetëm në vitin 1887 në Korçë. Në
kujtim të kësaj ngjarjeje 7 marsi qe shpallur si dita kombëtare e mësuesit.
Shkolla e Korçës bashkë me poezinë e Naim Frashërit që i thotë “ta paçim për
jetë hua” ka atë rëndësi që ka, por të dhënat historike janë të tjera, krejt të
tjera.
At Donat Kurti në
një studim të botuar te Hylli
i Dritës më 1935 flet për të parën shkollë shqipe në vitin 1638. Si të
parat shkolla “për sa dijm ná” ai përmend “tri: shkolla e Pdhanës (lexo:
Pllanës), e Blinishtit e e Shkodrës”. Për të parën thotë se është hapur më
1638. Ndërsa studiuesi amerikan Edvin Zhak (Edwin Jacques) në librin e
tij të njohur “Historia e popullit shqiptar nga lashtësia deri në ditët e
sotme” (The Albanians: An Ethnic History from PreHistoric Times to the Present)
i çon shkollat e para shqipe pak më përpara në kohë, në vitin 1632.
“Shkolla e parë, e dokumentuar, në gjuhën shqipe u
hap në Velë të Mirditës më 1632”, shkruan ai. Por kjo nuk
ishte e vetmja. Sipas tij “Një tjetër shkollë mjaft e hershme ishte hapur
në Kurbin më
1632.”
Kemi në këtë qytet shkrimtarët, gjuhëtarët,
historianët e parë të vendit. Në shekujt XI-XIII kemi Statutet e Drishtit e të Shkodres, dëshmi të një kulture juridike
pararëndëse e pushtuesve. Ilustrimi i gjallë i kësaj shkalle të lartë zhvillimi
janë Kodikët e famshëm të qytetit mesjetar, të zbuluara së fundi në Venezia. Në
shek. XVIII - XIX kemi institucionet e para shtetërore që pasqyrojnë lidhjet e
Shkodrës me botën e qytetëruar evropiane. Për herë të parë në Shqipëri
zhvillohet arti, sporti, lindin muzetë dhe bibliotekat. Më pas u çelën shumë
shkolla të tjera. Derisa më 1878, pra një dhjetëvjeçar para “shkollës së parë
shqipe”(!) të propagandës së diktaturës, në qytetet veriore shqiptare e deri në
Durrës, siç nënvizon studiuesi amerikan, “kishte 21 shkolla të tjera fillore
shqipe, që zhvillonin veprimtarinë e tyre”. Ai sqaron se secila prej këtyre
shkollave kishte rreth tridhjetë nxënës, përveç asaj të Prizrenit, e cila
kishte tetëdhjetë”.
Disa vite më vonë, kur u krijua shteti shqiptar,
banorët e Shkodrës ia falën këtë bibliotekë Tiranës dhe
në 28 nëntor 1922 u krijua Biblioteka Kombëtare me një fond prej 6
mijë librash. Sipas rendit kronologjik bibliotekat e Shkodrës i përkasin
viteve: 1683, Biblioteka Bogdani, 1750 Biblioteka e Myftiut të Tabakëve apo
Këllyçit, e cila fatkeqësisht nuk ekziston më, sepse u dogj. Ka qenë shumë e
pasur me dorëshkrime në gjuhën orientale dhe ka tërhequr gjithnjë vëmendjen e
studiuesve të huaj, 1834 biblioteka e Vakëfit, në 1858 biblioteka e Etërve
Jezuitë, 1875 Biblioteka e Françeskanëve, 1899 e Shoqërisë “Bashkimi”, 1901 e
Shoqërisë “Agimi”, 1911 e Klubit “Gjuha jonë”, në vitin 1917 e “Komisisë
letrare”, 1919 e Shoqërisë Vllaznia. Duhet theksuar që në këto biblioteka kanë
shërbyer albanologë nga më të shquarit, si Hilë Mosi, Zef
Valentini, i cili edhe pse ka qenë italian, e ka quajtur veten gjithnjë
shqiptar, apo Gjergj Fishta, Hamdi
Bushati, Anton Harapi, Kolë
Kamsi, etj.
Kalaja e Rozafës
Monedhat e lashta të Shkodrës me liburnë
Në periudhën e ndërtimit të kështjellës treva
banohej nga fisi Ilir i Labeatëve,
lundrimtarë e tregtarë të zotë. Në këtë kohë qyteti merr një zhvillim ekonomik,
gjë që dëshmohet nga prerja e monedhës në qytet që në vitin 230 p.e.r. Nga
monedha mësojmë emrin që ka pasur qyteti në atë kohë, SΚΟΔRΙΝΩΝ. Në vitin
181 p.e.r. bëhet Kryeqytet i Mbretërisë Ilire, me sundimtar Gentin, dhe kishte
një shtrirje të madhe në pjesën veriore deri në lumin Naretva (thuhet edhe deri
në Friulin e sotëm, në Itali). Gjatë shek. II p.e.r. në kalanë e qytetit zhvillohen
luftërat me Romën dhe në vitin 168 pushtohet nga Roma dhe bëhet një
nga qendrat e njësive administrative të Perandorisë Romake. Kështjella Rozafa
është monumenti historik më antik.
Ajo është vendosur në pikë strategjike për të
kontrolluar fushat përreth, hyrjen në liqenin e Shkodrës si dhe kalimin në
thellësi të vendit e të Ballkanit në Lindje. Në muret rrethuese të kalasë, të
cilat përfshijnë rreth 9 ha tokë, dallohen qartë ndërtimet e katër periudhave:
Balshajve (shek. XIV), zotërimi venecian (shek. XV), pushtimi osman (shek.
XVI-XVII), dhe e Bushatlinjve (shek. XVIII-XIX). Qyteti antik dhe mesjetar
shtrihej përkatësisht përreth akropolit, kalasë dhe ishte i mbrojtur edhe me
mure të jashtme rrethuese. Pamja e sotme e kështjellës i detyrohet punës që u
bë nën drejtimin e venecianëve, ndër të parat punime me karakter të përhershëm,
qé ndërtimi i saranxhave në vitin 1394 ku mblidhej uji i shiut me anë
ujësjellësve prej gurit të gjallë dhe derdheshin brenda për ta pasur si
depozitë në rast rrethimi nga armiku. Këto shihen edhe sot dhe ka ndonjë që
ujin e depozituar e ruan aq mirë dhe pastër, sa jo vetëm që mund të pihet, por
edhe nuk i lë gjë mangut ujit të pusave të qytetit. Prej viti 1461-1474 vazhdoi
forcimi i mureve të kalasë ku punuan mjeshtra vendas dhe dalmat; brenda kësaj
kohe u mor pjesa verilindore që ishte pronë e familjes shkodrane Jonima duke i
dhënë si shpërblim për këtë, ndërrim tokë afër kishës së Shën Vlashit, ku tani
është Hamami.
Kështjella ka një histori të gjatë luftarake dhe te
lidhur me qytetin e Shkodrës ka një gojëdhënë popullore e baladë. E
ndërtuar gjatë mbretërisë Ilire, përfaqësohet nga një legjendë që tregon
mbajtjen e një premtimi, të Besës legjendare. Rozafa, nusja e më
të voglit ndër tre vëllezër (baca Gjergj), u muros e gjallë në themelet e
kalasë,- si këshillë nga një plak tregon legjenda,- si një sakrificë për të
ndalur përgjithnjë syrin e keq që shkatërronte muret për çdo natë. Uji gëlqeror
që kalon ndër muret e kalasë lidhet, në fantazinë e folklorit, me qumështin e
gjirit të Rozafës, kërkesa e së cilës si akord për të pranuar sakrificën ishte
lënia e anës së djathtë të trupit «sýnin e djathtë qi t'shoh birin t'em, krahun
e djathtë qi ta mbâj, gjinin e djathtë qi ta ushqej, kâmben e djathtë qi me
përkûnd djepin» që të kujdesej për të birin e sapolindur.
Kalaja e Rozafes e
marrë nga Kodra e Pashës (Zarufe), Foto Marubi
Brenda mureve antike ka edhe një muzé i kushtuar
historisë dhe legjendës së kështjellës. Për toponiminë, balada, sidomos ajo që
flet për kalanë e Shkodrës, jep një sërë territoresh. Ato gërshetohen me
territorin rreth kështjellës se Rozafatit: Kazenë, Maldunus, ose Valdunus
(kodra mbi të cilën ngrihet Rozafati), Zarufe. Të tria këto ekzistojnë edhe
sot. Humanisti dhe historiani shqiptar, Marin
Barleti me 1504 shkruan në "Rrethimi i Shkodrës": "Na
patën rënë në dorë disa shkrime... Ishin shkruar aty në gjuhën popullore se një
farë Roza me motrën e vet, të quajtur Fa, qenë themeluesit e parë të Shkodrës e
prandaj fortesa e saj quhet Rozafa". Ekziston një variant i baladës, në të
cilin gjithçka kryhet nga Roza e Fa sipas veprimeve dhe situatave të baladës së
murimit. Por Barleti nuk i përmend situatat dhe nuk e përmend flijimin. Ndoshta
sepse ai është monoteist. Mbledhësi i këtij varianti është H. Hecquard dhe për
këtë çështje shprehet më hollësisht në një studim Vili Kamsi.
Sipërfaqja prej 3,5 km katrorë. Lartësia mbi nivelin
e detit luhatet nga 120 m (hyrja në kështjellë) në 130 m, (zona e sektorit të
fundit). Perimetri i mureve është 881 m. Kështjella ndahet në tre sektore
(oborre). Më i rëndësishmi është i fundit ku kishte qendrën kapiteneria, ose
rezidenca e guvernatorit, e ndërtuar nga venecianët në fillim të shek. XV.
Arkitektura
Qyteti dhe zonat
përreth janë të bekuara me një shumëllojshmëri t'elementeve si natyrore ashtu
edhe kulturore. Lagjet më tërheqëse mendohen të jenë Pìaca (është i vetmi qytet në
Shqipëri që e quan kështu qendrën e tij), e identifikuar si qendra e qytetit me
në qendër statujat e Nanë
Terezës dhe Luigj Gurakuqit, dhe Sarreqi, Gjuhadoli (lagje e
rrugë vjetër, emri i së cilës paraqet lodhjen e udhëtarëve që vinin nga Kalaja
deri aty) dhe një nga rrugët me skenike,- ku shihen arkitekurat e shumta dhe
dora e Kólë Idromenos në disa ndërtesa,- që lidh
Katedralen nga ana lindore e qytetit me qendrën e qytetit.
Parada e Karnavaleve
Qyteti numëron rreth 100 000 banorë e shquhet për
shumëllojshmërinë në kahin urbanistik e arkitektonik,
shtëpitë më të vjetra me 1 ose 2 kate kanë bahçe e oborre të gjelbërta e me
lloj-lloj lulesh, rrugët janë të ngushta e dikur ishin me gur të kalitur (rrugë
të ngushta e të vogla karakteristike, të emëruara nga familje që kanë dhënë
kontribut për qytetin apo nga gojdhëna, në rrugët/lagje si Sarreqi, Gjuhadoli, Arra e
Madhe ndihet akoma aroma e Shkodrës të pikturuar në prozën e Ernest
Koliqit apo përnjimend në veprat e Kolë
Idromenos e Simon Rrotës. Ndërtimet më të vona të shek. XX ndikohen
nga prirjet arkitektonik tradicionale, të racionalizmit italian e të realizmit socialist.
Muzika
Banda e parë muzikore qytetëse me drejtues Giovanni
Canale - 1898
Krijimi i bandës së parë daton ne vitin 1870 dhe
drejtues i parë i saj qe Giovanni Canale, e mandej nxënësi Palokë
Kurti, i cili shquhej për ndjenjat e një artisti popullor e atdhetari të
flaktë. Më vonë, lindi banda muzikore e Frano
Ndojës. Në vitin 1901 zë fill farmacioni i bandës muzikore të artizanatit,
që u krijua menjëherë pas shpërndarjes së bandës së parë qytetëse.
Pjesëmarrësit e saj ishin gjithsej 50 instrumentistë dhe drejtoheshin nga
mjeshtri Palokë Kurti. Instrumentistët ishin nxënës zanatçinj të profesioneve
të ndryshme. Nën drejtimin e Kurtit, ato arrijnë brenda një kohe relativisht të
shkurtër rezultate të kënaqshme në përvetësimin e instrumenteve popullore.
Repertori i saj përmbante këngë e marshe me karakter atdhetar e popullor.
Merita e Palokë Kurtit me këtë bandë është se ai diti të përgatisë drejtues te
ardhshëm të bandave muzikore, të cilët do ta çonin më tej punën e filluar nga
vet ai. Banda pati jetë më shumë se një dekadë dhe më 1911 ajo shpërndahet.
Ndër formacionet që fituan një popullaritet qe edhe banda e shkollës
"Plotore e Parruces", nën drejtimin e mjeshtrit Sule Liçaj. Kjo
shkollë ishte e njohur në qytetin e Shkodrës për veprimtari të dendur
jashtëshkollore në drejtime te ndryshme.
Nisma për krijimin e saj u mor nga vet mësuesit e
shkollës, të cilët duke gjetur dhe përkrahjen e prindërve hapin një fushatë për
mbledhjen e te hollave për të blerë instrumentet. Në fillim, kjo bandë muzikore
pati 15 vete, por me vone numri arriti në 50 vetë. Repertori i saj përbëhej
kryesisht nga marshe, që gjallëronin mjaft jetën e shkollës sidomos ne raste
festash apo me rastin e mbylljes së vitit shkollor. Ne historikun e saj kjo
bandë muzikore ka një veprimtari të pasur sidomos për turnete që ka organizuar
edhe jashtë rrethit. Nga kujtimet e mësuesit të Merituar, Ragip Gjylbegu, mësojmë se
për mbledhjen e ndihmave u dallua ne veçanti atdhetari i shquar Hilë Mosi.
Përveç këtij mësuesi, ndihmesë të madhe dha edhe mësuesi tjetër Mehmet Gjyli.
Nën shembullin e shkollës së Parrucës u formua edhe
fanfara e konviktit të "Maleve tona", që filloi veprimtarinë në vitin
1931, nën drejtimin e Zef Kurtit me një efektiv prej 20 instrumentistësh.
Krijimi i saj vlejti për gjallërimin e jetës së studentëve të gjimnazit të
shtetit, kurse me këngët dhe marshet atdhetare ndihmoi në edukimin e ndjenjave
të atdhedashurisë dhe frymës luftarake të saj. Kjo bandë muzikore pati jetë
vetëm një vit. Tradita e mire e tyre ruhet dhe sot e kësaj dite. Në vitin
1971, pak kohe pas krijimit të shkollës se mesme artistike "Prêng
Jakova" krijohet edhe orkestra frymore e shkollës, e cila vazhdon edhe sot
veprimtarinë e saj. Ndërkohë, që prej 50 vitesh vazhdon veprimtarinë e saj
edhe banda e qytetiT.
Muzika e qytetit ndryshon nga ajo e fshatit, por të
dyja bashkë gëzojnë popullaritet në Shkodër. Muzika e veriut është një kombinim
i rafinuar i romantizmit dhe me nëntinguj të sofistikuar oriental dhe një
zhdërvjelltësi në maxhor e minor. Ka një ngjashmëri me sevdalinke-n e Bosnjës
dhe me Sanxhakun fqinj, por ndryshon nga ato sepse ruan cilësi tipike shqiptare
në rrjedhshmërinë karakteristike të ritmit dhe tempos. Përshkrimet e para të
këtyre grupeve muzikore, që datojnë nga fundi i shek. XIX dëshmojnë për përdorimin
e violinës, klarinetës, sezit, dhe disa stile indiane (të përftuara duke rrarë
shkopin mes dy shishesh). Të mëdhenjt Lec Kurti, Prêng
Jakova, Çesk Zadeja luajtën e luajnë një rol qendror si
udhërrëfyes për kompozitorët e Shqipërisë. Sot, fizarmonika dhe kitarra kanë
zëvendësuar instrumentet ekzotike. Ndër përfaqësuesit më të mëdhenj të muzikës
shkodrane janë Ludovik Ndoj Gjergji, Luçie
Miloti, Xhevdet Hafizi, Marie Kraja, Shyqyri
Alushi, dhe Bujar Qamili.
Ekonomia
Ekonomia ka qene e
zhvilluar edhe ne Shkoder.
Turizmi
Monumenti i Luigj Gurakuqit në ish-lulishten 1 Maji
Qyteti i Shkodrës ka rreth 90 monumente kulture ku
spikasin në pjesen antiko - mesjetar: Kalaja e Rozafës me gjurmë të rëndësishme
kulturore autoktone, muri rrethues i qytetit antik (i përiudhës romake), Muzeu
i kështjellës, Kisha e Shën Shtjefnit dhe Kisha e Zojës
së Shkodrës, Xhamia e Plumbit,Sahati
i Inglizit, Ura e Mesit. Ndërsa në pjesen e re të qytetit
ekzistojnë sot pas shkatërrimeve komuniste këto objekte kulti e istitucione
fetare: Xhamia "Ebu
Beker", Xhamia e Perashit, Katedralja e Shkodres, Kisha françeskane,Kisha
orthodokse (mozaikët e t'cilës i bëri Pjetër Marubi), Medreseja
"Sheh Shamia", Seminari Ndërdioqezan Shqiptar, Kolegji
Françeskan - Shkodër, ish-kolegji saverian, Gjimnazi "At Pjetër
Meshkalla", Instituti Katekistik Shqiptar etj; institucionet arsimore
dhe kulturore: Universiteti "Luigj
Gurakuqi" i themeluar në vitin 1957, Biblioteka "Marin
Barleti", Fototeka "Marubi" - më e madhja në Shqipëri (e
rrezikuar të asgjesohet nga mospërkujdesja shtetërore), Teatri
Migjeni, Muzeu i rrethit (Shtëpia muze e Oso Kukës), Radio
"Shkodra", Qëndra
Kulturore "Don Bosco", Gjimnazi i Shtetit "28 Nëntori",
Shkolla e Mesme Artistike "Prengë Jakova" etj; institucionet
shëndetësore: Spitali Civil "Jorgji Karamitri", Spitali Pediatrik,
Spitali Obstetrik - Gjinekologjik, Spitali Psikiatrik, Spitali infektiv,
Sanatoriumi etj; këto vende të rëndësishme: Telekomi, Hotel "Rozafa",
Hotel "Argenti", Banka Kombëtare Shqiptare. Liqeni i Shkodrës është
liqeni më i madh në gad. e Ballkanit, dhe qendrat e Shirokës e të Zogajt janë
shumë të vizituara nga turistë të huaj e vëndas. Rreth 5 km në lindje të
Shkodrës gjendet edhe qyteza mesjetare e Drishtit.
Shumë vizitorë ndjejnë se Shkodra është shpirti i
Shqipërisë. Paraqitja karakteristike e qytetit formohet nga struktura e
vendosjes e shtëpive të vjetra, rrugëve të ngushta e shoqëruar me muret prej
guri dhe ndërtimet moderne. Pas Luftë së Dytë Botërore u rindërtua me rrugë më
të gjëra që të përshtateshin me mjete e reja të transportit, dhe ndërtime të
reja rezidenciale po ndërtohen vazhdimisht. Shkodra ka dhe stadiumin e
famshëm Loro Boriçi, stadiumi i dytë më i madh në Shqipëri, e
rreth sporteve ishte qyteti i parë me shoqëri sportive Vllaznia i
themeluar në 1919.
Transporti
Shkodra ndodhet rreth 90 km larg Tiranës,
kryeqytetit të Shqipërisë. Ajo ka dy akse që e lidhin me Malin e Zi. Njëri
është Shkodër-Han'i Hotit dhe tjetri
është Shkodër-Muriqan.
Rrjeti hekurudhor nga Han'i Hotit për në
Tiranë ndalon dhe në Shkodër. Transporti publik brenda qytetit mbulon linjën
Bahçallëk-Fermentim. Transporti i udhëtarëve ndërmjet qytetit të Shkodrës dhe
shumicës së komunave mbulohet nga
mjetet e transportit te udhëtarëve të tipit furgon.
Siç është cekur më lart, pozita gjeografike e
Shkodrës mundëson vizitën e disa lloje peisazhesh në një krahinë jo të madhe.
Shkodra është larg Razmës rreth 42 km, e larg Bogës 48 km. Larg Velipojës 32
km. Dhe fare pranë ka Shirokën dhe Zogajt me 8-9 km.
Kështjella e Rozafatit është e ngritur mbi një
kodër shkëmbore në hyrje të qytetit të Shkodrës. Mbi
faqet e pjerrëta të kodrës ngrihen muret rrethuese të cilat zenë një sipërfaqe
rreth 9 ha. Në periudhën e lashtë muret ishin
të stilit poligonal, gjurmë të të cilave ruhen edhe sot. Si qendër e
fortifikuar ilire përmendet për herë të parë gjatë sundimit të
mbretit Gent dhe historiani Tit Livi e quan "vendi më i fortë i
labeatëve". Kështjella del me emrin Rozafa në periudhën e mesjetës, gjatë
së cilës u pushtua herë nga sllavët dhe herë nga bizantinët. Brenda mureve të
saj ruhen një sërë mjedisesh si garnizone, depo, një ndërtesë administrative
etj.
Toponimia e Rozafës
Humanisti i shek. XV, Marin
Barleti, në veprën e tij, "Rrethimi i Shkodrës"
tregon se, ne gjuhën popullore (vernacula) ka kronika për dy
vashat: "Na patën rënë në dorë disa shkrime... Ishin shkruar aty në
gjuhën popullore se një farë Roza me motrën e vet, të quajtur Fa, qenë
themelueset e parë të Shkodrës e prandaj fortesa e saj quhet Rozafa".
Ekziston një variant i baladës, në të cilin gjithçka kryhet nga Roza e Fa sipas
veprimeve dhe situatave të baladës së murimit. Por Barleti nuk i përmend
situatat dhe nuk e përmend flijimin. Ndoshta sepse ai është monoteist.
Mbledhësi i këtij varianti është H. Hecquard dhe për këtë çështje shprehet më
hollësisht në një studim Vili Kamsi. Emri i Kështjellës është i lidhur me
legjendën e murimit. E ndërtuar gjatë mbretërisë Ilire, përfaqsohet nga një
legjendë që tregon mbajtjen e një premtimi,
të Besës legjendare.Rozafa, nusja e më të voglit ndër tre vëllezër
(baca Gjergj), u muros e gjallë në themelet e kalasë,- si këshillë nga një plak
tregon legjenda,- si një sakrificë për të ndalur përgjithnjë syrin e keq që
shkatrronte muret për çdo natë. Uji gëlqëror që kalon ndër muret e kalasë lidhet,
në fantazinë e folklorit, me qumështin e gjirit të Rozafës, kërkesa e së cilës
si akord për të pranuar sakrificën ishte lënja e anës së djathtë të
trupit «sýnin e djathtë që t'shoh birin t'em, krahun e djathtë qi t'a
mbâj, gjinin e djathtë qi t'a ushqej, kâmben e djathtë qi m'e përkûnd
djepin» që të kujdesej për të birin e sapolindur. Për toponiminë, balada,
sidomos ajo që flet për kalanë e Shkodrës, jep një sërë territoresh. Ato
gërshetohen me territorin rreth kështjellës se Rozafatit: Kazenë (kodra
matanë Bunës ku
ndohet kisha e Sh. Mari
Magdalenës), Maldunus ose Valdunus (kodra mbi të cilën
ngrihet Rozafati), Zarufe (kodra e Pashës). Të tria këto ekzistojnë
edhe sot.
Struktura e kalasë
Sipërfaqja e brendshme
ndahet nga muret e tre oborreve, me porta mes tyre. Oborri i tretë, i cili
është më i vogël se të tjerët, ndodhet në pjesën më të lartë të kodrës. Në
muret dalës të tij, ka të dalura drejtkëndëshe që zëvendësojnë kullat, ndërsa
në murin e jashtëm, kullat janë më të dendura. Brenda kështjellës ka disa
ambiente që lidhen me një kullë rrethore, një depo si dhe një godinë trekatëshe
të kohës veneciane. Oborri i dytë zë pjesën qendrore dhe më të madhe të kalasë
duke u ndarë nga oborri i parë me një mur tërthor pa kulla. Brenda tij ndodhen
katër depozita për grumbullimet e ujit, katërkëndëshe të mbuluara me qemerë,
prej të cilave uji merrej përmes grykave të puseve rrethore. Aty ruhen dhe një
depo, një burg si dhe një kishë e kthyer më vonë në xhami. Oborri i parë
komunikon me hyrjen kryesore të kalasë, para së cilës në vitet 1407-1416, u
ndërtua një oborr i fortifikuar, një sistem paramuresh me kthesa të mprehta që
zënë pjesën lindore të kalasë. Oborri përbëhet nga një kullë katërkëndëshe me gjerësi
10 metra dhe gjatësi 20 metra, kati i poshtëm i së cilës është i mbuluar me një
qemer cilindrik përshkues që nga hyrja. Në dy anët e kësaj galerie ndodhen nga
katër nike të mbuluara me qemer cilindrik.
Hyrja për në oborrin e parë
Kati i dytë i kullës përfundon me një tarracë
pjesërisht të mbuluar me çati, ndërsa pjesa tjetër ishte rrethuar me një
parapet të pajisur me bedena dhe frëngji. Porta mbulohet me një hark sektorial
të dyfishtë prej gurësh të punuar, mbi të cilin ndodhet një hark shkarkues gjysmë
rrethor prej dy rrathë gurësh të punuar, brenda fushës së të cilit është
gdhendur si dekoracion një hark majë lundre me një formë spirance në kulmin e
saj. Pas korridorit të kullës ndodhet një oborr i vogël katërkëndësh i kufizuar
djathtas me mur. Këtu ndodhen shkallët për në shtegun e rojës. Përballë murit
ndodhet porta kryesore e kështjellës dhe anash saj një portë e vogël. Për të
hyrë në brendësi të kalasë, duhet të kalosh një korridor në formë L-je, të
mbuluar me qemer cilindrik, fundi i të cilit mbyllet nga një portë e dytë. Një
pjesë e qemerit është me tulla dhe në kyçin e tij ndodhet një vrimë
drejtkëndëshe 40 x 55 cm që shërbente për të hedhur lëndë djegëse të nxehtë mbi
kundërshtarin. Përvec hyrjes kryesore, kalaja ka edhe disa hyrje të vogla që
shërbenin për manovrimin e forcave në
raste rrethimi apo si dalje sekrete.
Oborri i parë
Njëra prej tyre, e
ndodhur në rrëzë të paramurit lindor, ruhet akoma dhe ka një thellësi rreth 4
metra. Venecianët kanë kryer punime të veshjes së kullave dhe nën këto veshje
ka ndërtime që i përkasin periudhës kur sundonin Balshajt. Gjatë riparimeve,
anës së jashtme të mureve, iu është dhënë pjerrësi në formë skarpati që arrin
deri në gjysmën e lartësisë së tyre. Nga ana perëndimore e kalasë, sipërfaqe të
pjerrëta të kodrës shkëmbore janë veshur me gurë të skuadruar. Aty ku veshja e
mureve nuk është bërë, dallohen teknikat e vjetra me vendosje copa tullash mes
gurëve, ndërsa harqet e dritareve dhe frëngjive janë punuar me tulla të
rrethuara me bordurë. Kullat kanë forma rrethore dhe katërkëndëshe, në një
lartësi 12-16 metra. Ato janë më të larta në anën e jashtme dhe përbëhen nga
një kat i mbuluar me qemer dhe tarraca me parapet të dhëmbëzuar. Hyrja në
ambientet e kullave bëhej përmes një porte të hapur në murin e tyre të prapmë,
ndërsa lidhja me tarracën bëhej përmes shkallësh të brendshme që përfundonin në
tarracë nëpër një baxho katrore me mur anash, ose me shkallë të jashtme guri.
Oborri i tretë dhe Muzeu
Kalaja e Shkodrës, me muret dhe kullat e saj të
fuqishme, arriti të përballojë dy rrethime të gjata dhe bombardime me artileri
të turqve në vitin 1474 dhe 1478-79. Kalaja e Shkodrës është kthyer në një
simbol të qytetit të lashtë, i pranishëm në piktura, gdhendje, kartolina,
stema, etj.