Tashti do ta konstatojmë se a mund të bëhet fare shtangimi i dorës me anë të përfytyrimit. Si shembull i mirë për këtë është agorafobia. Kush lëngon nga kjo, organikisht është fare i shëndosh, mund të ecë dhe të qëndrojë sa t’ia dojë qejfi, pa farë vështirësie, deri atëherë kur nuk do të detyrohet të kapërcejë ndonjë rrugë, shesh apo vend. Atëherë nervat papritmas nuk dëgjojnë më, zemra fillon të rrahë me forcë, gjunjët dridhen, djersët gufojnë nga të gjitha vrimat dhe shtangimi, do të thotë
pazotësia e të ecurit, është i paevitueshëm. Në çfarë mënyre? Nga ndërdija vepron ndikimi i përfytyrimit negativ: prototipi shpirtëror i agorafobisë.
I sëmuri, të shumtën për shkak të rrethanave të jashtme, e shpesh edhe për shkak të ngacmimit të tepërt të nervave, dikund ka përjetuar dërrmim të forcës së vetë. Kjo rrethanë ka krijuar frikë nga përsëritja dhe në ndërdije ka fiksuar besnikërisht atë dërrmim si përfytyrim, i cili pastaj shfaqet dhe vepron vazhdimisht gjithsaherë që individi i ngarkuar me atë sëmundje të gjendet në pozitë të ngjashme, sikundër me rastin kur e ka lëshuar fuqia herën e parë. Edhe pse gati të gjithë të sëmurët që lëngojnë nga agorafobia e dinë mirë se kanë trup të shëndetshëm, ata pandërprerë shfaqin bindjen se është marrëzi të kesh frikë ta kapërcesh rrugën, megjithatë ajo frikë shfaqet rregullisht. Nëse njerëzve të tillë u thoni: “Edhe pse nuk e kapërceni, ju jeni të shëndosh”, atëherë fillojnë të ankohen si fëmijë hallpakë dhe flasin me duar të kryqëzuara: “Paj unë dëshirojë, por nuk mundem!”.
Ndjenja më e fortë se vullneti
Ky konstatim është dëshmia më e mirë e dobësisë së vullnetit, nëse ndjenjën e mbisundon një përfytyrim, sepse ata për të cilët është fjala nuk thonë vetëm se nuk munden, por ata këtë gjë edhe e ndiejnë dhe mu për këtë shkak se ndiejnë në këtë mënyrë, përfytyrimi negativ ka mundësi të ushtroj një ndikim të përgjithshëm në trup.
Ashtu siç shfaqen dukuritë e agorafobisë, po ashta parimisht krijohen të thuash të gjitha pengesat e ashtuquajtura shpirtërore, të quajtur pengesa, për shkak se janë rrjedhë normale e proceseve shpirtërore, kurse te agorafobia sundimi i vullnetshëm i nervave është i shkatërruar, përkatësisht i prishur. Në këtë mënyrë krijohen: të skuqurit nga sëmundja, frika nga ndriçimi i llambës, belbëzimi nga nervozizmi, anomalitë seksuale nervore, llojet e ndryshme të shtangimit dhe një grumbull i tërë i përfytyrimeve të dhunshme dhe i brengave shpirtërore, pjesërisht edhe sëmundjet e drejtpërdrejta organike dhe shumë gjëra të tjera. Njeriu ç’është e drejta, nuk di gjë fare mbi gjithë këtë që krijohet vetëm dhe përfundimisht me anë të përfytyrimeve përkatëse. Me të drejt mund të thuhet se një pjesë e madhe e veseve dhe e të metave njerëzore, prandaj edhe burimi i të gjitha fatkeqësive, siç kam theksuar që në fillim të këtij kreu, rrjedh vetëm nga shkaqet shpirtërore.
Porse, ashtu sikurse mendimi negativ krijon pengesa, sëmundje dhe brengosje, ashtu edhe mendimi pozitiv, të kundërtën, krijon shëndetin, lumturinë dhe suksesin po t’i shkoj ndoresh që ai ta mbisundojë trupin në vend të mendimit negativ që pengon dhe çrregullon.
Vëmendja u jep shpirt mendimeve
Me rastin e koncentrimit të mendimeve, krijues i përfytyrimeve është vullneti. Ai e tërheq vëmendjen nga përfytyrimi i dëshiruar dhe e ngjall, do të thotë në mënyrë të fortë dhe të fuqishme e grish të manifestohet. Nëse vullneti ndonjë përfytyrimi i kushton më shumë vëmendje, vëmendja është mjet që i ngjall përfytyrimet. Në këtë mënyrë të gjitha përfytyrimet e tjera, sikundër edhe përfytyrimi që është fare i kundërt me këtë për të cilin është fjala, bëhen sipas nevoje, të vogla dhe të dobëta, derisa të mos treten fare, sepse nuk fitojnë më kurrfarë substance tjetër shpirtërore.
Siç e shihni, vëmendja gjatë koncentrimit gjendet në duart e vullnetit: po, megjithatë, vetëm në ato sfera të jetës sonë organike dhe shpirtërore, ku vullneti mund të thotë diçka. Nëse pushteti i tij është shkatërruar tërësisht, sikundër, ta zëmë, me ndjenjat të mbisundojnë tërësisht përfytyrimet negative, apo të paktën i përjashtuar, sikur, ta zëmë, me rastin e ndonjë ndikimi të fortë të jashtëm (sugjestioni i jashtëm), atëherë kuptohet nuk mund të krijohen përfytyrime të forta të kundërta, sepse vëmendja gjendet në shërbim të fuqisë tjetër (të frikës, drojës, pasionit). Po, megjithatë, vullneti do të arrijë edhe atëherë t’i sigurojë vetes mbisundim, porse jo me anë të aksionit të drejtpërdrejtë, por të tërthortë. Siç kam thënë, përfytyrimet krijohen edhe përmes ndikimit të jashtëm. Nëse vullneti qëndron në mënyrë neutrale ndaj ndikimeve të botës së jashtme, ose nëse nuk i pranon ato, atëherë përfytyrimet që krijohen në këtë mënyrë qarkullojnë në ndërdije. Nëse presioni i shqisave ndodh një kohë të gjatë, nëse ai, pos kësaj, është i fort sa duhet, shfaqen përfytyrime aq të fuqishme sa lehtë evitojnë çdo përfytyrim të kundërta dhe mund të mbisundojnë trupin. Ky është rezultat i sugjestionit. Nëse presioni i shqisave është shkaktuar nën ndikimin e fjalëve të shqiptuara, fjala është për suflirimin.
Nëse punoni më shumë dhe kuptoni këtë mësim mbi mendimet, atëherë edhe zotërimi me të gjitha fuqitë shpirtërore bëhet vetvetiu më i lehtë dhe më i qartë. Për këtë shkak të mos jua merr mendja fare se edhe pa teori mund t‘ia dilni kësaj pune; e sidomos nuk bën të mendoni se dini çdo gjë që ka të bëjë me proceset shoqërore. Nëse mendoni drejt për shkencën mbi sugjestionin, nëse e studioni dhe e kuptoni drejt e mirë, do të shihni se njohuritë tuaja dallohen qenësisht nga njohuritë që i kemi shtruar këtu. Me anë të studimit dëshmitë dalin vetvetiu.
Sugjestioni duhet të jetë i qartë dhe i kuptueshëm
Nëse për ligjërimet e mia të deritashme keni menduar mjaft, keni parë se disa sugjestione mund të realizohen vetëm atëherë, do të thotë mund të ndikojnë në trup, nëse përfytyrimet që janë shkaktuar në atë mënyrë i mbisundojnë ndjenjat. Që të arrihet kjo gjë, sugjestioni, kuptohet, duhet të jetë absolutisht i qartë dhe i kuptueshëm. Nëse këtu është fjala për suflirimin që përmendem më parë, do të thotë ndikimi i bërë me anë të të folurit, ky është i detyruar në vete të bashkojë të gjitha ato fjalë të cilat me anë të veprimit të vet të përbashkët dhe me anë të theksimit të vet krijojnë vetëm një figurë të vetëdijes (përfytyrimin), madje atë figurë të cilën ne e dëshirojmë.
Nëse është fjala pra për atë që me anë të sugjestionit të formohet ndonjë përfytyrim, që duhet t’i kundërvihet ndonjë tjetri, ndonjë përfytyrim negativ, atëherë duhet të formohet në atë mënyrë që në vetëdije të shkaktojë figurë absolutisht pozitive, do të thotë në kundërshtim me atë që tashmë gjendet aty. Porse sugjestioni nuk bënë fare të jetë i hamendshëm, ai duhet të jetë i çliruar nga çfarëdo dyshimi.
Përfytyrimi që krijohet me ndihmën e sugjestionit të bërë në mënyrë të drejtë, na dëshmon për atë që do të ndodhë si fakt, edhe jo vetëm si gjë e mundshme.
Ndërkaq, nëse këtu përzihet edhe dyshimi, sado i vogël që të jetë ai, edhe vetë realizimi vihet në dyshim, ose të paktën do të vështirësohet shumë.
Lloji i parë dhe kryesor i sugjestionit, të cilin njeriu i suksesit duhet ta njohë dhe të cilin duhet ta zotërojë, është autosugjestioni i vetëdijshëm (ndikimi i vetëdijshëm ndaj vetes). Në thelb çdo lloj sugjestioni, prandaj edhe sugjestioni i jashtëm, bazohet në autosugjestion. Dallimi i vetëm qëndron në faktin se autosugjestionin e bën vetëm individi për të cilin është fjala, kurse sugjestioni i jashtëm bëhet nga ndonjë individ që rri anash, do të thotë nga sugjestionisti.
Autosugjestioni i vetëdijshëm
Gjëja më e rëndësishme është sugjestioni i vetëdijshëm. Atë mund ta bëjmë vetëm me mendime, atëherë para nesh është rasti i sugjestionit mental, ose, të paktën, mund ta bëjmë me ndihmën e suflirimit. Në rastet kur vullneti ende e ka pushtetin mbi përfytyrimet, zbatimi i sugjestionit meditativ në të shumtën është i mjaftueshëm.
Ndërmjet sugjestionit të menduar dhe suflirimit, të cilin gjatë kryerjes së ndikimit mbi të tjerët e njohim si sugjestion verbal, ç’është e drejta nuk ka kurrfarë dallimi, meqë mendimi zhvillohet në kuptim të figurave foljore. Të ndikimet të cilat njeriu i ushtron mbi veten në mendime, vëmendja rreth dukurisë që dëshirohet përqendrohet aq gjatë derisa të mos hetohet njëfarë bindjeje e brendshme, njëfarë besimi mbi atë që do të ndodhë. Ai besim ndodh vetvetiu, aq më parë nëse përfytyrimi, i shkaktuar me anë të koncentrimit të madh, bëhet më ekspresiv. Me anë të mendimit pra duhet të krijohet një përfytyrim fare i qartë, një figurë absolutisht përkatëse shpirtërore e asaj që dëshirohet. Në mënyrë që të arrihet kjo, njeriu e përdor fantazinë, e cila me ndihmën e transformimit të fuqisë dhe të forcës i vë në dispozicion të gjitha figurat e mendimeve të cilat dëshirojmë të shfaqen në vetëdije.
Vazhdon...
Në vazhdimin tjetër, ndër të tjera, do të lexoni:
Atë që duhet të ndodhë njëherë duhet ta përjetojmë;
Ngritja dhe forcimi i vetëbesimit;
Autosugjestioni i të folurit etj.
(Pjesë nga libri “Sistemi i suksesit” pjesa e parë)
