Mendimet e mëdha, të fuqishme, të cilat e mbisundojnë ndjenjën, bëjnë të na drejtojnë dhe të na udhëheqin, të na cytin drejt ngadhënjimit ose
drejt shkatërrimit.
Mendimet këtu e kanë kuptimin e përfytyrimeve, do të thotë të figurës shpirtërore, që krijohen qoftë me anë të ndikimit të jashtëm, qoftë me anë të mendimit tonë. Ato mund të krahasohen me qenie të cilat përmes përkushtimit dhe kujdesit i ngjallim dhe të cilat sipas qëllimit të vet ndikojnë në proceset shpirtërore në tru, me ç’rast ose i prishin ose i përparojnë.
Vullneti kryesisht është sundimtar i atyre përfytyrimeve. Gjatë gjithë kohës që ai vigjilon mbi të nënshtruarit e vet, pa lejen e tij nuk mund të shfaqet asnjë përfytyrim. Ndërkaq, nëse nuk vigjilon apo nëse me fuqinë e vet nuk bën asgjë, atëherë lehtë mund të ndodh e kundërta.
Ashtu siç kemi thënë, përfytyrimi e udhëheq trupin dhe ndikon në të atëherë kur e sundon emocioni. Kur ndodh ky rast, vullneti privohet nga fuqia e vet dhe përfytyrimi, kur të jetë fare i mundshëm, bëhet realitet. Ekzistojnë dy lloje përfytyrimesh: pozitive dhe negative. Derisa pozitivet krijojnë suksesin, lumturinë dhe shëndetin, negativet sjellin sëmundjen, pakënaqësinë, gabimet dhe dështimet.
Kur mendohet, pra pozitivisht?
Pozitivisht mendohet kur njeriu nuk ankohet në pengesat dhe në pakënaqësitë, nëse nuk merr frymë për shkak të tyre, siç vepron sot shumica e njerëzve, nëse frikën nga sëmundja e dëbon nga zemra e vet dhe vetes i thotë vazhdimisht se çdo gjë do të bëhet mirë dhe se çdo gjë që dëshiron ta arrish - do të plotësohet domosdo.
E kur mendohet negativisht?
Kur çdo gabim merret si fillim i shkatërrimit vetjak, kur vazhdimisht mendohet se vetëm të tjerët kanë suksese, kurse vetveten e konsideron vetëm si fatkeq, të cilit çdo gjë i vete mbrapsht, kur tërë ditën e lume nuk di të punojë gjë tjetër, përpos të mendojë për dertet dhe dhembjet e veta.
E kuptoni, pra, pse i jap kaq rëndësi qëndrimit të drejtë në jetë?
Secili është farkëtues i fatit të vet; njeriu atë që e mbjell, atë gjithsesi edhe do ta korrë.
Po t’i kemi me bollëk përfytyrimet e shëndetit, do të jemi të shëndosh; po t’i kemi me bollëk përfytyrimet e fuqisë dhe të guximit, mund të jemi të fuqishëm dhe të guximshëm; po t’i kemi me bollëk përfytyrimet e vetëbesimit, do të jemi të arsyeshëm dhe të qetë në punën tonë.
E dini, pra, tashti pse kam thënë se duhet t’i besoni madhështisë sonë? Sepse, vetëm në këtë mënyrë mund të bëhemi të mëdhenj.
Ç’mendojmë të bëhemi, të tillë edhe do të jemi, asgjë tjetër!
Nëse mendoni se kurrë nuk do të arrijmë asgjë, atëherë vërtet kurrë asgjë nuk do të arrijmë; nëse megjithatë mendojmë se domosdo do të krijojmë atë që dëshirojmë, atë edhe do ta arrijmë me siguri.
Prandaj të krijojmë kushte shpirtërore të suksesit, të mendojmë vetëm pozitivisht.
Si të bëheni fare pozitivë
Pranoj se kjo është më e lehtë të thuhet sesa të realizohet, sepse rëndom ndodh kështu: njeriu sa më shumë të përpiqet të mendojë pozitivisht, atë me shumë e ndien kur shfaqen mendimet negative. Pse ndodh kështu? Fjala është mu për atë që e kemi thënë më parë: emocionet ka kohë që ndodhen në pushtetin e mendimeve negative, gjë që bën të shkatërrojë çdo përpjekje të vullnetit rreth synimeve të tij për të pasur vetëm mendime pozitive.
E si ndodh kjo?
Fare e qartë se me anë të edukimit përmes ndikimeve të ndryshme sikundër edhe me anë të përvojës së deritanishme jetësore brenda njeriut janë zgjuar frika dhe brengosja. Natyra e njeriut bën që ai, mundësisht, përpiqet t’i evitoj nga vetja të gjitha pengesat dhe pakënaqësitë. Porse, nëse tashmë ka fituar përvojë të keqe, atëherë ajo i mbetet e ngulitur në kujtesë dhe për këtë shkak më vonë shfaqet shpesh frika nga përjetimi i tillë apo i ngjashëm me të. E frika është bazë e përshtatshme për përfytyrimet negative.
Është gjë qenësore dhe karakteristik se përfytyrimet që e sundojnë trupin nuk është e thënë që përherë të arrijë në vetëdije. Ato veprojnë dhe shpesh shfaqen, kurse njeriut as që i shkon në mendje se ato ekzistojnë fare. Po të vështrojmë fushën e veprimit të tyre, do të arrijmë deri te ndërdija, ku kanë arritur përfytyrimet.
Ndërdija për të cilën kam folur shpeshherë është pjesë e unit tonë, i cili vepron fshehurazi, ekzistimi i të cilit konstatohet me anë të manifestimeve të tij përmes trupit. Aty ndodhin të gjitha proceset që janë të domosdoshme për realizimin e përfytyrimeve. Aty lindin të gjitha nxitjet e pavetëdijshme shpirtërore dhe trupore. Aty është qendra e fuqisë që rregullon funksionet e gjithmbarshme të organizmit dhe që e mban trupin gjallë. Dhe nëse ajo ndërdije vepron në mënyrë fare të pavarur, ajo në pjesën më të madhe i nënshtrohet vetëdijes dhe në rrethana të caktuara vepron sipas vullnetit të vet apo të huaj; në të, pra, mund të bëhet ndikim në veprimin e saj. E mjet i këtij veprimi janë përfytyrimet e përmendura të cilat në ndërdije mund të arrijnë me pajtimin apo pa pajtimin tonë.
Tashmë siç e dini përfytyrimet krijohen me anë të mendimeve ose me anë të ndikimit të jashtëm. Në rastin e parë përfytyrimet janë kryesisht figura të kujtesës dhe jo aq të rëndësishme. Vetëm atëherë kur të mbahen në vetëdije me vëmendje dhe kur ta kenë bërë për vete ndjesinë ato depërtojnë në ndërdije, këtë herë me pajtimin tonë. Me këtë rast është e rëndësishme që përfytyrimet e nxitura me anë të mendimit rëndom zhduken vetvetiu, porse në raste të jashtëzakonshme ndodh që qëllimisht, përmes koncetrimit, të shkaktohen në vetëdije.
Nëse përfytyrimet krijohen me anë të ndikimit të jashtëm, kjo gjë ndodh përmes veprimit shqisor (të parit, të dëgjuarit, etj.). Kur ndodh kjo dhe kur ekziston vullneti, atëherë përfytyrimet fare lehtë do të shfaqen në vetëdije, duke supozuar se nuk është fjala për përfytyrime të tilla të cilat kaherë kanë mbisunduar ndjenjat, para se të jenë nxitur nga veprimi shqisor. Atëherë, kuptohet, me anë të vullnetit vështirë të bëhet punë me to.
Nëse vullneti nuk merr kurrfarë qëndrimi negativ ndaj përfytyrimeve që janë shkaktuar me anë të ndikimit të jashtëm, atëherë ato, meqë nuk hasin në kurrfarë pengesash, menjëherë shkojnë në ndërdije, në mënyrë që aty, nëse janë të fortë sa duhet, të zhvillojnë veprimin e tyre. Me këtë rast kemi të bëjmë me sugjestionin (ndikimin). Ndikimi i ndërdijes bëhet me këtë rast edhe pa pëlqimin tonë, duke përjashtuar, kuptohet, sugjestionin e vetëdijshëm.
Shembulli (modeli) edhe këtu është mësuesi më i mirë. Ta themi këtë figurativisht: këto shqyrtimet e fundit i kemi bërë me anë të konstatimit se mendimi pozitiv është i pamundshëm, apo të paktën tepër i vështirë, nëse përfytyrimet negative dominojnë, sado që të bëjë përpjekje vullneti. Si shkak kryesor theksohet frika, të cilën përfytyrimit negativ ia ofron pushteti mbi trupin. Që të jem më i qartë do t’ju përkujtoj edhe një herë se secili përfytyrim është i fortë dhe që gjendet në kufijtë e së mundshmes, bën të realizohet, do të thotë me anë të vetëdijes ia detyron organizmit vullnetin e vet. Ai vullnet i përfytyrimit e bën trupin e tillë çfarë vetë përfytyrimi kushtëzohet shpirtërisht, qoftë ai pozitiv, qoftë ai negativ. Nëse, ta zëmë, përmbajtja e përfytyrimit përmban shtangimin e dorës, ta marrim vetëm këtë rast i cili është fare i kuptueshëm, atëherë ky shtangim dore edhe do të ndodhë, do të thotë ai të cilin e mbisundon përfytyrimi i tillë, nuk do të mund të bëjë me dorë kurrfarë lëvizjesh.
Kurdoherë që të jetë fjala për dukuritë thjeshtë nervoziste, kjo gjë kuptohet lehtë, porse edhe dukuritë organike mund të shkaktohen me anë të përfytyrimeve, siç do ta shihni këtë më vonë.
Në vazhdimin tjetër, ndër të tjera, do të lexoni:
Si lindin pengesat shpirtërore;
Ndjenja më e fortë se vullneti;
Vëmendja u jep shpirt mendimeve;
Autosugjestioni i vetëdijshëm etj.
Vazhdon...
(Pjesë nga libri “Sistemi i suksesit” pjesa e parë)
