Veprat kryesore poetike të De Radës janë
"Këngët e Milosaos", "Serafina Topia„ dhe "Skënderbeu i
pafat". "Këngët e Milosaos„ ishte një poemë lirko-epike, ku frymëzimi
i poetit ka qenë tepër i kulluar dhe është arritur harmonia midis brendësisë
dhe formës. "Serafina Topia„ dhe "Skënderbeu i pafat„ janë poema me
vëllim të gjerë, të cilave poeti u kushtoi pothuajse tërë jetën. Në këto vepra
është forcuar epizmi dhe është rritur thellësia e problematikës në krahasim me
krijimet e rinisë. Ideja patriotike që ishte si një rrymë e nëndheshme tek
Milosaoja këtu ka dalë në plan të parë. Poeti ka synuar të japë tabllo të gjera
të kohës së Skënderbeut. Skenat e betejave alternohen me skena intime, që të
jepet kështu sa më i plotë shekulli XV në Shqipëri. Këtu është forcuar edhe
përpjekja për ngjyrim historik… Poeti shpreh frymën heroike të kohës në mënyrë
madhështore te "Skënderbeu i pafat", nëpërmjet skenave të heroizmit
masiv dhe atij të veçantë, siç janë skena e betejës së Shkodrës, skena e
vrasjes së pashait turk nga Astriti, një trim shqiptar, dhe skena e ndeshjes së
Skënderbeut me dy tartarët. Epoka e Skënderbeut këtu pasqyrohet në përpjestime
të mëdha vigane. Në veprimin e poemës marrin pjesë jo vetëm individë të veçantë
me veti të jashtëzakonshme, po gjithë kombi, si masat popullore, ashtu edhe
aristokracia. Këto poema dallohen për shkrirjen e epizmit, lirizmit, dhe
dramatizmit, këtu poeti i jep jetë një galerie të pasur personazhesh, midis të
cilëve spikatin Skënderbeu, që është i pranishëm në të dyja poemat, dhe
Serafina Topia, protagonistja e poemës, "Një pasqyrë e jetës njerëzore„ që
shfaqet edhe te "Skënderbeu i pafat„. Skënderbeu mishëron idealin e
udhëheqësit -si ushtarak dhe burrë shteti,- por De Rada ndalet edhe në anën e tij
thjeshtë njerëore të tij. Serafia Topia mishëron idealin e gruas shqiptare dhe
njëkohësisht idealin e njeriut të zhvilluar në mënyrë të gjithanshme. Romatizmi
i De Radës merr në këto poema ngjyra të forta, heroikja ndërthurret me
tragjiken. Problematika patriotike (çështja e çlirimit me luftë të armatosur,
problemi i bashkimit të shqiptarëve, çështja e udhëheqjes) në këto poema është
në qendër të vëmendjes, por shoqërohet edhe nga një larmi problemesh shoqërore,
morale dhe filozofike, siç janë: shfrytëzimi feudal, e drejta e njeriut për të
vendosur për fatin e vet, çështja e së mirës dhe së keqes, e drejta e njeriut
për lumturi. Këto probleme mishërohen te personazhe nga më të ndryshmet. Poeti
shfaq një thellësi të veçantë zhbirimi në botën e brendëshme të krijesave të
veta. Veçanërisht të gjalla janë figurat e grave, si: Imotea, Agata, Frosina,
Vantisana, te "Skënderbeu i pafat"; Serafina, Evoda, Parayllja,
Olimpia te "Një pasqyrë e jetës njerëzore".
"Skënderbeu i pafat" shkrin elementë të eposit me elementë të poemës
kombëtare-historike dhe të poemës filozofike. "Një pasqyrë e jetës
njerëzore"është edhe ajo origjinale për nga lloji, shkrin llojin e poemës
shoqërore-psikologjike me llojin e poemës epiko-heroike.
Të dyja poemat kanë marrë nga poezia popullore hiperbolizmin e figurave të
kreshnikëve dhe pasurinë e figuracionit. Vargu afrohet me vargun e lirë.
De Rada mbetet poeti që hodhi themelet e letërsisë me të vërtetë artistike
arbëreshe, dhe dha një ndihmesë të madhe për tërë letërsinë kombëtare. Ai qe i
pari që ngriti në art epokën e lavdishme të Skënderbeut. Duke pasqyruar
"Motin e madh", kohën e "Skënderbeut". De Rada hodhi
kushtrimin për luftë të armatosur kundër zgjedhës osmane. Ai është njëkohësisht
i pari që çeli traditën e mbështëtjes së letërsisë arbëreshe në poezinë
popullore. De Rada qe edhe lëvruesi i parë i poemës epiko-lirike, i novelës në
vargje dhe i poemës epike. Gjithashtu ai ka meritën që lëvroi deri diku poemën
shoqërore, ndonëse nuk i kuptonte deri në fund kontradikatat klasore. Poeti ka
simpati për njerëzit e thjeshtë, pasqyron me dhembje mjerimin dhe shfrytëzimin,
ka besim të madh te njeriu dhe te mundësitë e tij, megjithatë deri diku
ndikohet nga fatalizmi dhe misticizmi, që vende-vende ia dëmtojnë krijimtarinë
nga ana ideore, madje edhe estetike. Në thelb vepra e De Radës i përket
romantizmit përparimtar, një romantizmi veçanërisht origjinal, që nuk i këndon
vetëm të jashtëzakonshmes, por zbulon edhe poezinë e së zakonshmes. De Rada
është mjeshtër i stilit të përmbledhur dhe tepër shprehës, i përdorimit të
figuracionit, që dallohet për freski dhe ndikim të fortë emocional. Gjuha me të
cilën shprehet De Rada, është e pasur, por disi e errët, Poeti pati një ndikim
të madh në veprat e shkrimtarëve arbëreshë dhe një ndikim më të vogël te
shkrimtarët e tjerë të Rilindjes.
