Vdekja
eshte ajo qe na tremb me shume, me shume se cdo gje ne kete jete.
Kujt
I trembemi me shume, vdekjes tone, apo vdekjes te njerezve tane me te dashur?
Cfare eshte me e dhimbshme te mendosh, qe
diteve tona do I vije fundi, apo qe
ne ditet tona nuk do na shoqerojne me njerezit tane te dashur? Misteri I
vdekjes eshte ai qe na fut ne panik, padituria jone na shtin friken. Eshte
vetem nje mashtrim kur mendojme qe vdekja eshte fund I jetes, kur ne te vertet
mund te jete nje fillim I ri. Shpeshhere mendojme se vdekjen nuk e
njohim, kur ne fakt e kemi ndjere veten te kemi vdekur ne udhetimin qe e quajme
jete. Sepse ka njerez te cilet pavarsisht se jane te gjalle, e ndjejne
veten te vdekur, ashtu sic ata te cilet jane te vdekur jetojne pergjithmone.
Vdekjen
e ndjejme kur na largohen nga jeta njerezit qe me shume duam dhe bashke me to
dhe nje pjese e jona. Mendoj qe kjo eshte ajo qe na tremb me shume, ta pranojme
vdekjen. Te pranojme qe s’mund te bejme asgje per njerezit qe ikin e qe s’mund
t’i kemi me prane. Nuk na dhemb te mendojme qe do ikim aq sa na dhemb kur
mendojme sa njerez lendojme me ikjen tone. Jane te tjeret qe e jetojne vdekjen
dhe jemi ne ato qe perjetojme. Jemi ne qe e ndjejme dhimbjen e vdekjes se te
tjereve dhe gjithmone do ndjejme friken cfare mund te ndodhe pas vdekjes
tone.
