Lulet e Verës (analizë)
Këtë përmbledhje me poezi lirike Naimi e botoi më
1890. Aty ai shfaqet më i plotë si poet. Talenti i tij lirik shpërthen në një
rreth të gjerë ndjenjash tepër të holla dhe mendimesh të thella.
Motivet kryesore që trajtoi Naimi në përmbledhjen "Lulet e verës" janë tri: motivi patriotik, motivet filozofike dhe motivi i dashurisë(erotik).
Vjershat e motivit patriotik:
("Shpreh", "Përse", "Gjuha jonë", "Korça", "Tradhëtorët" e ndonjë tjetër) janë lirika që shprehin ndjenjat qytetare të poetit ndaj Atdheut, vlerave të tij dhe fateve të tij.
Një nga përjetimet më të fuqishme të këtij motivi është besimi i palëkundur në të ardhmen e Shqipërisë, ndonëse dita e lirisë ishte ende larg. Por, duke u nisur nga fakti që lëvizja komëtare kishte përparuar, ishin hapur shkolla shqipe, ishin botuar libra e gazeta shqip, ndërgjegjja komëtare ishte forcuar, poeti shpërthen plot ngazëllim:
Motivet kryesore që trajtoi Naimi në përmbledhjen "Lulet e verës" janë tri: motivi patriotik, motivet filozofike dhe motivi i dashurisë(erotik).
Vjershat e motivit patriotik:
("Shpreh", "Përse", "Gjuha jonë", "Korça", "Tradhëtorët" e ndonjë tjetër) janë lirika që shprehin ndjenjat qytetare të poetit ndaj Atdheut, vlerave të tij dhe fateve të tij.
Një nga përjetimet më të fuqishme të këtij motivi është besimi i palëkundur në të ardhmen e Shqipërisë, ndonëse dita e lirisë ishte ende larg. Por, duke u nisur nga fakti që lëvizja komëtare kishte përparuar, ishin hapur shkolla shqipe, ishin botuar libra e gazeta shqip, ndërgjegjja komëtare ishte forcuar, poeti shpërthen plot ngazëllim:
Për Shqipërinë
Ditët e mira
Paskëtaj vijnë,
shkoi errësira;
lum kush do të rronjë,
ta shohë zonjë! ("Shpreh").
Ditët e mira
Paskëtaj vijnë,
shkoi errësira;
lum kush do të rronjë,
ta shohë zonjë! ("Shpreh").
Padurimi i poetit për të parë ditën e bardhë të
lirisë është i madh. Kjo shpresë, kjo dritë e mban gjallë poetin, i cili, edhe
pse me shëndet tepër të tronditur, ka besim se do ta arrijë:
As hidhe gardhë
Dhe shpejto pakë,
o dit' e bardhë,
dhe jakë, jakë,
se të pres,
nukë vdes ("Përse")
Dhe shpejto pakë,
o dit' e bardhë,
dhe jakë, jakë,
se të pres,
nukë vdes ("Përse")
Dy vjersha që lidhen ngushtë nga idetë dhe patosi që
i përshkron, janë "Gjuha jonë" dhe "Korça". Në to ai i ka
thurrur gjuhës shqipe vargjet më të frymëzuara. Është ndër të parët poetë që i
kënoi bukurisë dhe ëmbëlsisë së gjuhës sonë, është ndër të parët që kuptoi
vlerat dhe mundësitë e saj të shumta për të shprehur mendimet dhe ndjenjat më
të thella njerëzore:
Gjuha jonë sa e mirë!
Sa e ëmbël! Sa e gjerë!
Sa e lehtë! Sa e lirë!
Sa e bukur! Sa e vlerë! ("Korça")
Sa e ëmbël! Sa e gjerë!
Sa e lehtë! Sa e lirë!
Sa e bukur! Sa e vlerë! ("Korça")
Naimi shkruan plot entuziazëm për hapjen e shkollës
së parë shqipe në Korçë më 1887 dhe u bën thirrje bashkatdhetarëve të hyjnë me
guxim në rrugën e diturisë e të kulturës. Kur ai thotë: "Të marrim
diturinë…, tani lipsetë dritë ("Gjuha jonë"), kemi prirjet e tij
iluministe dhe konceptin se liria nuk shkëputet nga progresi, nga
"qytetërimi". Me një informacion krejt tjetër, plot mllef dhe
urrejtje shpërthen ai në vjershën "Tradhëtorët". Ai u vë damkën e
turpit atyre që tradhëtojnë kombin dhe bashkatdhetarët, atyre që harrojnë mëmëdheun
dhe punojnë për të huajt. Vjersha tingëllon si një mallkim për tradhëtinë, kur
poeti shkruan plot zemërim:
Buk' e mëmëdheut i zëntë
Tradhëtorët e pabesë!
Tradhëtorët e pabesë!
Motivi filozofik zë vend të gjerë në "Lulet e
verës" dhe mund të themi se Naimi themeloi në letërsinë shqiptare traditën
e poezisë së mendimit.
Në lirikat filozofike gjejmë përsiatjet e poetit për botën, për jetën dhe vdekjen, për njeriun, perëndinë, për kohën që shkon pa kthim. Për herë të parë në letërsinë shqiptare trajtohen kaq gjerë koncepte të tilla filozofike, një botë përjetimesh që kanë në qendër njeriun. Me sinqeritet e me gjuhë plot emocione Naimi shpreh ide humane, dashurinë dhe besimin e tij ndaj njeriut. Në disa nga vjershat filozofike si "Jeta", "Zemra" e sidomos "Perëndia", spikat qartë një nga elementet bazë të botkuptimit të Naimit, panteizmi. Shfaqet aty nga ana mistike e këtij botëkuptimi, por nga ana tjetër, edhe mohimi i riteve të tepruara fetare. Ai pohon se perëndia është kudo, e shkrirë, e trupëzuar te çdo send a gjallesë e botës:
Në lirikat filozofike gjejmë përsiatjet e poetit për botën, për jetën dhe vdekjen, për njeriun, perëndinë, për kohën që shkon pa kthim. Për herë të parë në letërsinë shqiptare trajtohen kaq gjerë koncepte të tilla filozofike, një botë përjetimesh që kanë në qendër njeriun. Me sinqeritet e me gjuhë plot emocione Naimi shpreh ide humane, dashurinë dhe besimin e tij ndaj njeriut. Në disa nga vjershat filozofike si "Jeta", "Zemra" e sidomos "Perëndia", spikat qartë një nga elementet bazë të botkuptimit të Naimit, panteizmi. Shfaqet aty nga ana mistike e këtij botëkuptimi, por nga ana tjetër, edhe mohimi i riteve të tepruara fetare. Ai pohon se perëndia është kudo, e shkrirë, e trupëzuar te çdo send a gjallesë e botës:
Ç'sheh, është zot' i vërtetë,
Ç'dëgjon, është zër' i tija,
Gjithë ç'ka e s'ka në jetë,
Është vetë perëndia ("Perëndia")
Ç'dëgjon, është zër' i tija,
Gjithë ç'ka e s'ka në jetë,
Është vetë perëndia ("Perëndia")
Në panteizmin e naimit depërton edhe humanizmi,
besimi i madh i poetit te njeriu, që është qënia më e lartë e gjithësisë, sepse
tek ai, sipas poetit, personifikohet vetë hyjnia:
Zemr' e njeriut në jetë
Është vend i perëndisë.
Është vend i perëndisë.
Te vjersha "Fyelli" (ashtu si te
"Fjalët e qiririt", botuar më 1884) Naimi ngre lart misionin e poetit
në shoqëri, idealet pozitive e humane të tij, të poetit që bëhet zëdhënës i shpirtit
njerëzor.
Motivi erotik është trajtuar në një cikël të tërë vjershash me titullin e përbashkët "Bukuria". Lirikën e dashurisë e kishin lëvruar edhe bejtexhinjtë, por Naimi e ngriti në një nivel artistik të ri. Shpesh përcolli edhe koncepte etike e filozofike.
Poeti i këndoi bukurisë së vashës, para së cilës mrekullohet edhe në të zbulon një pjesë të bukurisë universale. Ai e koncepton atë si shfaqje të përsosmërisë njerëzore, të harmonisë dhe bukurisë hyjnore. Ndihet në to edhe ndikim i poezisë orientale. Heroi lirik të kujton bilbilin, kurse vajza e dashur trëndafilin, figura konvencionale të asaj poezie. Ndjenja e poetit është platonike, abstrakte, dhe nuk ka atë shfaqje konkrete si në lirikën popullore ose më vonë si në poezinë e Çajupit. Si romantik, Naimi këndoi më shumë vuajtjet që sjell dashuria, sesa gëzimet e saj. Në këto ndjenja, zbulohet një zemër shumë e ndjeshme dhe mbi të gjitha, shumë njerëzore. Dashuria për poetin është gjithmonë një ndjenjë e lartë, fisnike dhe e pastër.
Në ciklin "Bukuria" afrimi me poezinë popullore është mjaft i dukshëm. Poeti mori prej saj mjete artistike e teknika vëzhgimi dhe krijoi vargjet plot spontanitet e bukuri të rrallë:
Motivi erotik është trajtuar në një cikël të tërë vjershash me titullin e përbashkët "Bukuria". Lirikën e dashurisë e kishin lëvruar edhe bejtexhinjtë, por Naimi e ngriti në një nivel artistik të ri. Shpesh përcolli edhe koncepte etike e filozofike.
Poeti i këndoi bukurisë së vashës, para së cilës mrekullohet edhe në të zbulon një pjesë të bukurisë universale. Ai e koncepton atë si shfaqje të përsosmërisë njerëzore, të harmonisë dhe bukurisë hyjnore. Ndihet në to edhe ndikim i poezisë orientale. Heroi lirik të kujton bilbilin, kurse vajza e dashur trëndafilin, figura konvencionale të asaj poezie. Ndjenja e poetit është platonike, abstrakte, dhe nuk ka atë shfaqje konkrete si në lirikën popullore ose më vonë si në poezinë e Çajupit. Si romantik, Naimi këndoi më shumë vuajtjet që sjell dashuria, sesa gëzimet e saj. Në këto ndjenja, zbulohet një zemër shumë e ndjeshme dhe mbi të gjitha, shumë njerëzore. Dashuria për poetin është gjithmonë një ndjenjë e lartë, fisnike dhe e pastër.
Në ciklin "Bukuria" afrimi me poezinë popullore është mjaft i dukshëm. Poeti mori prej saj mjete artistike e teknika vëzhgimi dhe krijoi vargjet plot spontanitet e bukuri të rrallë:
Bukuroshe, sy mëshqerrë,
shikomë njëherë mua,
trëndafil i kuq me erë
e di, vallë, se sa të dua?
E mora vdekjen në sy,
do të vdes, të vdes për ty.
shikomë njëherë mua,
trëndafil i kuq me erë
e di, vallë, se sa të dua?
E mora vdekjen në sy,
do të vdes, të vdes për ty.
Me "Lulet e verës" Naimi arriti pjekurinë
e plotë si poet lirik Larmia e motiveve, pasuria dhe thellësia e ndjenjave kanë
përcaktuar edhe përdorimin e një gjuhe poetike të larmishme e me shprehësi të
lartë. Sa optimist e i ngazëllyer është kur shpreh besimin tek e ardhmja, aq i
përmbajtur e meditues është kur flet për probleme të qënies, të filozofisë, sa
i trishtuar paraqitet kur kujton djalërinë e perënduar, kohën e ikur, dhe të
vdekurit, aq i përndezur është në urrejtjen e tij kur mallëkon tradhëtarët.
Naimi përdori mjete të shumta stilistike. Epitetet e goditura për gjuhën,
anaforat tek vjersha "Fyelli", shpërthimet në formë pasthirrmash
"Lum kush të rrojë…", krahasimi i Korçës së Mësonjtores së parë me
trimin që sulet në ballë etj., etj, mbeten të pashlyera në kujtesë. Me shumë
efekt poeti përdori edhe antitezat, veçanërisht ndërmjet disa fjalëve të
caktuara me kuptim të përgjithshëm, por që ai i shënoi me një përmbajtje të
qartë e me ngarkesë emocionale (drita-errësira; fatbardhësia, mbarësia,
qytetëria, - ndarja, marrëzia) e që përfaqësojnë të parat: lirinë, emancipimin,
kurse të dytat: zgjedhën, paditurinë, si plagë të pushtimit. Tërheq gjithashtu
vëmendjen pasuria e rimave, e vargjeve e strofave me skemat AB, AB, A, AA,
BCCB, ABAB, CC, të përdoruara rrallë ose aspak në poezinë shqiptare.
"Lulet e verës" (me "verë" Naimi quante pranverën) ishin simbol i së resë që po lindte, i lirisë, i asaj shprese dhe force të madhe që lindi poetin e madh dhe poezinë e madhe.
"Lulet e verës" (me "verë" Naimi quante pranverën) ishin simbol i së resë që po lindte, i lirisë, i asaj shprese dhe force të madhe që lindi poetin e madh dhe poezinë e madhe.